چگونه به درستی با تک فرزندی که از نداشتن خواهر و برادر ناراحت است رفتار کنیم؟ - یومی بلاگ

هنگامی که چند سال از ازدواج شما می گذرد، احتمالاً عادت نموده اید که مردم بپرسند چه زمانی بچه دیگری به جهان خواهید آورد. در حالی که این سوال می تواند بی ادبانه به نظر برسد، تغییر دادن موضوع بحث آسان است. اما وقتی کودک شما این سوال را می پرسد، ممکن است اوضاع پیچیده تر به نظر برسد. اما چرا بچه ها می خواهند خود را از تک فرزندی نجات دهند؟

بچه ها خانواده ها را با هم مقایسه می نمایند

ویکتوریا پولارد، مادر یک فرزند در کارولینای شمالی می گوید: پسرم حدوداً 3 ساله بود که آغاز به پرسیدن کرد که آیا قرار است خواهر یا برادری داشته باشد. فکر می کنم در آن موقع، او دید که برخی از دوستانش خواهر و برادر دارند یا یک نوزاد کوچک به آن ها اضافه می شود. اینجا بود که شاید فکر کرد تک فرزندی را دوست ندارد و شاید قرار است خانواده ما هم بچه جدیدی داشته باشد.

این مادر در ابتدا کوشش نموده به فرزندش بگوید: من دوست دارم یک خانواده سه نفره باشم و فکر می کنم این برای ما مناسب است. اما نه گفتن همواره ساده نیست و گاهی دوست دارید فرزندتان را راضی کنید. در حالی که برای بچه ها عادی است که تعجب نمایند که چرا خانواده شان شبیه خانواده دیگری نیست که آن ها را در کنار خود یا در برنامه های تلویزیونی دیده اند، برای برخی از بچه ها، تمایل به خواهر یا برادر چیزی بیش از یک تعجب منفعلانه است. میشل هریس روانشناس کودک، می گوید: این همه بچه ها نیستند که تک فرزندی را دوست ندارند و این مساله کاملا به نوع تربیت بچه ها باز می شود. ممکن است طبیعی باشد که این موضوع بارها و بارها در مقاطع مختلف کودکی شان پیش بیاید.

ناامیدی کودک در طول زمان می تواند متفاوت به نظر برسد

بچه های که درخواست خواهر یا برادر می نمایند ممکن است مراحل مختلفی را برای بیان این خواسته تجربه نمایند. به عنوان مثال، بچه ها کوچکتر متوجه تفاوت در مقدار خانواده در میان همسالان خواهند شد، در حالی که بچه ها بزرگتر ممکن است تمایل شخصی تری به داشتن خواهر یا برادر ابراز نمایند.

هریس خاطرنشان می نماید: از آنجایی که بچه ها در مراحل مختلف رشد می نمایند، ممکن است به روش های مختلف دلتنگ خواهر یا برادری شوند که ندارند. یک کودک 3 ساله ممکن است تعجب کند که چرا آن ها خواهر و برادری ندارند؛ چون ممکن است به نظرش برسد تک فرزندی یعنی اینکه دوستی نداری. یک کودک 6 ساله ممکن است آرزوی هم بازی ای را داشته باشد که تصور می نماید خواهر یا برادر باشد و یک نوجوان ممکن است آرزوی یک دوست را داشته باشد.

راه هایی برای یاری به فرزندتان برای برطرف ناامیدی

وقتی بچه ها برای مدیریت احساس ناامیدی خود در خصوص نداشتن خواهر یا برادر کوشش می نمایند، والدین ممکن است در خصوص برترین راه برای نجوه پاسخگویی به این خواسته مطمئن نباشند. کارشناسان می گویند، در حالی که این ناامیدی خاص می تواند منحصر به فرد باشد، اما والدین می توانند با اعتماد به نفس در پاسخ به هر ناامیدی بزرگی که کودک تجربه می نماید، به همان روشی پاسخ دهند. دکتر مگاوی می گوید: مهم نیست که موضوع چیست، کارهایی وجود دارد که والدین می توانند برای یاری به بچه ها در پردازش و عبور از ناامیدی انجام دهند که در درازمدت به رشد آن ها یاری می نماید.

در اینجا چند استراتژی خاص وجود دارد که می توانید برای یاری به کودک خود از احساسات خود بهره ببرید.

احساسات بزرگ آن ها را تایید کنید

وقتی بچه ها احساسات بزرگی را ابراز می نمایند، برای والدین مهم است که مطمئن شوند که آن ها شنیده می شوند. هریس می گوید: والدین می توانند با گوش دادن فعالانه به صحبت های فرزندشان و پاسخ دادن به آن ها با به اشتراک گذاشتن آنچه شنیده اید، احساسات کودک خود را تایید نمایند. اعتبارسنجی اغلب اینگونه به نظر می رسد: می شنوم که چقدر یک خواهر یا برادر می خواهی، می دانم که تک فرزندی را دوست نداری اما چیزی که واقعاً می خواهی سخت و برای ما غیر ممکن است است. اما خیلی راضیم که چیزهایی را که می خواهی و برایت مهم هستند را به من می گویی.

به سوالات به شیوه ای مناسب برای سن پاسخ دهید

بچه های یک سن خاص اغلب می پرسند چرا؟ اما برای والدین می تواند سخت باشد که بدانند چه چیزهایی را باید یا نباید با بچه هاشان به اشتراک بگذارند و پاسخ به برخی از این چراها را ندهند. این می تواند به ویژه زمانی صادق باشد که تک فرزندی برای فرزند ما مهم است. دکتر مگاوی می گوید: من والدین را تشویق می کنم که به سن فرزندشان و اطلاعاتی که می توانند از آن استفاده نمایند فکر نمایند و راهی بیابند تا به او بگویند که چرا خواهر و برادری ندارند. وقتی بچه ها نمی دانند چرا چیزی را در زندگی شان از دست می دهند، اغلب بر این باورند که مقصر خودشان هستند.

به خواسته منطقی پاسخ دهید

در حالی که میل به داشتن خواهر یا برادر ممکن است در ظاهر ساده به نظر برسد، علت این میل می تواند از بچه ای به بچه دیگر بسیار متفاوت باشد. برخی از بچه ها تصور می نمایند که یک خواهر یا برادر ممکن است نقش یک همبازی را ایفا نماید، در حالی که برخی دیگر دوست دارند نوزادی باشد تا از او مراقبت نمایند، و برخی دیگر تصور می نمایند که این به آن ها احساس صمیمیتی را می دهد که با سایر اعضای خانواده احساس نمی نمایند.

وقتی والدین با کنجکاوی و تمایل به یادگیری بیشتر در خصوص اینکه چرا فرزندشان چنین میل شدیدی دارد، پاسخ می دهند، ممکن است بتوانند به روش های دیگری به برطرف احتیاجهای اساسی یاری نمایند. ممکن است متوجه شوید که میل فرزندتان به خواهر یا برادر پس از شناسایی احتیاجهای برآورده نشده او از بین می رود و به بیان دیگر تک فرزندی دیگر مساله او نیست.

اگر فکر می کنید کودک شما ممکن است احتیاج به قرار گرفتن در معرض بچه ها دیگر داشته باشد، چند گزینه خلاقانه را در نظر بگیرید:

یک قرار بازی منظم با یک دوست تنظیم کنید

در یک کلاس، باشگاه، یا فعالیت منظمی که متناسب با علاقه فرزندتان است شرکت کنید. فرصت هایی را برای فرزندتان ایجاد کنید تا زمان بیشتری را با اعضای خانواده هم نسل خود بگذراند.

با کودک خود صریح حرف بزنید

پاسخ دادن با شاید به جای نه ممکن است ملایم تر باشد، اما والدین باید از دادن امید کاذب به فرزند خود اجتناب نمایند، اگر می دانید که تصمیم شما برای تک فرزندی قطعی است، این مساله را به وضوح اما همدلانه برای کودک شرح دهید. دکتر مگاوی می گوید: اگر شرایط، مشخص نموده باشد که کودک شما باید تک فرزندی را تجربه کند، والدین می توانند همدلانه بگویند آن ها هم آرزوی داشتن فرزند بیشتری داشتند اگر شرایطشان متفاوت بود. البته در کنار بیان این مساله، چیزهای خوبی که در خانواده خود دارید را برای کودک خود برجسته کنید.

راهبردهای مقابله با غم را آموزش دهید

دکتر مگاوی می گوید: ابزارهای مختلف برای بچه های مختلف کار می نماید. والدین می توانند بچه ها را تشویق نمایند تا طیف وسیعی از استراتژی ها را برای مقابله با احساس غم و اندوه امتحان نمایند، مانند نقاشی، طراحی، یادداشت روزانه، صحبت کردن با دوستان یا اعضای خانواده، ورزش کردن، یا مشغول شدن به تفریح دیگری که از آن لذت می برند.

هنگامی که یک کودک استراتژی هایی را که برای او مفید است شناسایی می نماید، والدین می توانند در صورتی که احساس ناراحتی خاصی داشته باشند، آنچه در گذشته به او یاری نموده است تا احساس بهتری داشته باشند را به او یادآوری نمایند. این مساله درباره غم تک فرزندی نیز صادق است.

شاید بد نباشید که استراتژی های مطروحه را دوباره آنالیز کنیم. برای صحبت کردن با کودکی که از تک فرزندی ناراحت است، می توانید از روش های زیر بهره ببرید:

مرزهای عشق را مشخص کنید

گاهی اوقات، مدیریت میل مداوم کودک به خواهر یا برادر می تواند آسیب های عاطفی بر والدین وارد کند، به خصوص اگر آن ها نیز نسبت به اینکه تنها یک فرزند دارند حساس باشند. هریس می گوید: اشکال ندارد که مرزهای عشق را مشخص کنید. اشکالی ندارد که به کودک بگویید که قبلاً به سؤال او پاسخ داده اید و از او بخواهید به جای اینکه بارها و بارها درباره موارد مشابه صحبت کنید، آنچه را که گفته اید را به یاد بیاورد.

ایجاد فضای امن و آرام برای مصاحبه

هنگام صحبت با فرزندتان، همه چیز را کنار بگذارید و مستقیم و با مهربانی به چشم هایش نگاه کنید. این کار یاری می نماید تا او احساس امنیت بیشتری کند و بتواند احساسات خود را بهتر بیان کند.

تشویق به بیان احساسات

به فرزندتان فرصت دهید تا احساسات، دیدگاه ها و برداشت های شخصی خود را بیان کند. از او سوالاتی بپرسید که احتیاج به شرحات بیشتر دارد و پاسخ های کوتاه مانند بله یا خیر نباشد. این کار به او یاری می نماید تا بیشتر فکر کند و احساسات خود را بهتر بیان کند.

اختصاص دادن زمان کافی

برای فهمیدن و پاسخگویی به سوالات و نگرانی های فرزندتان، زمان کافی صرف کنید. نشان دادن توجه و ارزش قائل شدن برای نظرات و افکار او می تواند به او یاری کند تا احساس ارزشمندی کند و بهتر با احساس تنهایی ناشی از تک فرزندی مقابله کند.

آموختن تحمل و صبر

به فرزندتان بیاموزید که در زندگی ممکن است با ناکامی ها و مسائل روبرو شود که بر وفق مرادش نیستند. تأکید کنید که برای رسیدن به اهداف، تحمل و صبر ضروری است. این درس می تواند به او یاری کند تا با احساس تنهایی بهتر مقابله کند و درک بهتری از جهانی خارج از خانه داشته باشد.

تشویق به بیان احساسات در خانواده

در محیط خانواده، فرزندتان را تشویق کنید تا احساسات خود را بیان کند. والدین باید نمونه ای برای این رفتار باشند و به فرزندشان نشان دهند که بیان احساسات یک امر طبیعی و سالم است. این کار می تواند به فرزندتان یاری کند تا با احساس تنهایی بهتری مقابله کند. با استفاده از این روش ها، می توانید فضای حمایتی و محبتی ایجاد کنید که در آن فرزندتان بتواند احساسات خود را آزادانه بیان کند و با احساس تنهایی بهتری مقابله کند.

چه باید کرد؟

تک فرزندی می تواند منجر به ناراحتی کودک شود، اما راهکارهای مختلفی وجود دارد که می توانند به کاهش این ناراحتی یاری نمایند. برخی از این راهکارها عبارت اند از:

ایجاد شبکه حمایتی

برای والدین تنها، ایجاد یک شبکه حمایتی از دوستان، خانواده یا گروه های آنلاین می تواند بسیار مفید باشد. این شبکه می تواند شامل افرادی باشد که چالش های مشابهی را تجربه نموده اند و می توانند درک و پشتیبانی مناسبی ارائه دهند.

وقت گذرانی برای خود

یافتن زمانی برای خود، حتی اگر فقط دوره های کوتاهی باشد، می تواند به بهبود شرایط روحی والدین تنها یاری کند. این می تواند شامل خواندن کتاب، دیدار با دوستان یا انجام فعالیت های دیگر باشد که به آنها لذت می بخشد.

پیوستن به گروه های حمایتی

گروه های حمایتی مکان خوبی برای مصاحبه و تبادل ایده ها بین والدین تنها هستند. این گروه ها می توانند آنلاین باشند یا به وسیله صفحات بسته فیسبوک تشکیل شوند، جایی که افراد می توانند بدون نگرانی از شناخته شدن، تجربیات و نگرانی های خود را به اشتراک بگذارند.

مدیریت استرس

استفاده از تکنیک های مدیریت استرس می تواند به والدین تنها یاری کند تا با احساسات منفی مانند استرس و اضطراب مقابله نمایند. این تکنیک ها می توانند شامل روش های ریلکس سازی، مراقبت از خود و توجه به سلامت روانی باشند [.

اجتناب از احساس گناه

والدین تنها باید سعی نمایند احساس گناه در خصوص وقت گذرانی دور از بچه ها خود را نداشته باشند. پیدا کردن فعالیت های سرگرم نماینده و آرامش بخش که بر اساس علاقه مندی های شخصی آنهاست، می تواند به آنها یاری کند تا حس تعادل و ارضانمایندگی خارج از نقش والدینی خود داشته باشند.

در نهایت، مهم است که والدین تنها به یاد داشته باشند که مراقبت از خودشان نیز برای سلامتی روانی بچه هاشان حیاتی است. با ایجاد یک شبکه حمایتی قوی، یافتن زمان برای خود، پیوستن به گروه های حمایتی، مدیریت استرس و اجتناب از احساس گناه، والدین تنها می توانند بهتر با چالش های خود مقابله نمایند و محیطی سالم تر و شادتر برای بچه ها خود ایجاد نمایند.

سخن آخر

برای آموختن به فرزندتان که در زندگی ممکن است با ناکامی ها و مسائلی روبرو شود که مطابق میل او نیستند، اما مهم تر از همه این است که به سرعت درخواست های او را برآورده نکنید. باید به او یاد بدهید که برای رسیدن به هدفش باید تحمل داشته باشد و صبر کند، زیرا جهانی خارج از خانه نیز همین گونه عمل می نماید.

یکی دیگر از وظایف والدین این است که جهانی اطراف را برای بچه ها خود شرح دهند. ایجاد روابط سالم با دیگران کار سختی است. اگر هر یک از شما کمی کوتاه بیایید، می توانید با هم بازی کنید. بهتر است علایق و حساسیت های خود را برای دیگران بیان کنید. در غیر این صورت، آنها متوجه نمی شوند که شما از چه چیزهایی ناراحت می شوید. والدین می توانند در محیط خانواده بچه ها خود را تشویق نمایند تا احساسات خود را با آنها در میان بگذارند. والدین باید خود الگوی این رفتار باشند. بعلاوه باید به بچه ها خود آموزش دهند که از درگیری ها نباید فرار نمایند و با صراحت و اطمینان با مسائل و اختلافات روبرو شوند.

تربیت فرزند یک فرآیند آماده سازی و حمایت است که نوعی اقدام پیشگیرانه به شمار می رود. حمایت افراطی از بچه ها اجازه نمی دهد تا آنها خود را برای رشد و بلوغ عاطفی تقویت نمایند.

منبع: Parents