جان اِیگارد، اولین شاعری که برنده جایزه یک عمر دستاورد بوک تراست شد - یومی بلاگ

اِیگارد که در جرج تاون گویان به دنیا آمد و در سال 1977 به انگلیس نقل مکان کرد از سال 2002 عضو ثابت برنامه درسی مدارس بوده است. او در سال 2012 برنده جایزه شعر کوئین شد و نویسنده بیش از 50 کتاب برای بچه ها و بزرگسالان است.

دیانا جرالد، مدیر اجرایی این موسسه خیریه کتابخوانی گفت: اشعار باورنکردنی اِیگارد تخیل نسلی از بچه ها را به خود جلب کرده است. جایزه یک عمر دستاورد بوک تراست پیش از این به برخی از بزرگ ترین نام ها در ادبیات بچه ها ازجمله شرلی هیوز، ریموند بریگز و جودیت کر تعلق گرفته است.

هدف این جایزه تجلیل از آثار نویسنده یا تصویرگری است که سهم برجسته ای در ادبیات بچه ها داشته است. داوران امسال جرالد، فرنک کوترل-بویس و پیرس توردِی، اِیگارد را به خاطر استمرار و خلاقیت در حمایت و به چالش کشیدن هنجارهای زبانی که اغلب بر ادبیات و برنامه های درسی چیره هستند و همچنین توانایی او در برقراری ارتباط با بچه ها امروزی و الهام بخشی به آنها برای رسیدن به اهداف و آرزوهایشان، هرآنچه باشد انتخاب کردند.

جرالد گفت: به طور ویژه ای هیجان زده ام که جایزه امسال به کسی تعلق گرفته که ایده ها و ژانرهای مختلف را بررسی و آزمایش می کند، به بچه ها و بزرگسالان در هر کجای دنیا نشان می دهد که زبان چه کارهایی می تواند انجام دهد و قدرت یک صدای اصیل در داستان سرایی را به نمایش می گذارد -پیام های مهمی که بچه ها امروز با هر پیشینه ای می بایست ببینند، تجربه کنند و به آن دسترسی داشته باشند. او اضافه کرد: نوشته های اِیگارد چگونگی مطالعه و لذت بردن از شعر در کلاس های درس را به چالش کشیده و تغییر داده است و نشان داده که شعر وسیله مدرن و مناسبی است که توانایی برقراری ارتباط با بچه ها را دارد.

اِیگارد گفت دریافت این جایزه اهمیت زیادی برایش دارد. او گفت: خوشحالم که از وقتی یک پسر 16 ساله در کلاس درسی در مستعمره سابق کارائیب بودم، به این هنر مشغول شدم. این تنها من نیستم که این جایزه را دریافت می کنم؛ بلکه تمام افرادی که الهام بخشم بوده اند، در آن سهیم هستند. کسانی مثل معلمم، پدر مکسوِل، آنهایی که کتاب هایم را چاپ کردند، آنهایی که در سفرم به کارائیب کمک کردند و جان آرلوت، مفسر افسانه ای کریکت که با حرف هایش به من الهام بخشید.

او گفت: بسکمک از اوقات شعر در حاشیه قرار می گیرد و توجه بیشتری نصیب داستان می شود. از اینکه به عنوان اولین شاعر برنده این جایزه شده ام هیجان زده ام، زیرا این را نشانه ای برای شناخت شعر می دانم. بیایید فراموش نکنیم که اگر به دی ان ای تکامل خود برگردیم، شعر وسیله سخن گفتن، سرخوشی، لالایی و جادو بود؛ بنابراین پیش از آنکه چیزی نوشته شود، شعر وجود داشت؛ اما جایی در امتداد راه، به ویژه در سنت غربی، هنر شفاهی از نوشتار بیرون رانده شد و بعد شعر به عنوان چیزی انتزاعی و غیرواقعی تلقی شد و نه در مورد واقعیات عینی؛ اما اجازه دهید با این موضوع روبه رو شویم: آیا ما می خواهیم در دنیایی از حقایق عینی زندگی کنیم؟

اِیگارد اولین شعر خود را پشت یک برگه امتحانی نوشت که با آنکه در آن مردود شد، معلمش اعتراف کرد که شعر خوبی نوشته و بعد در مجله چاپ شد. او پس از اتمام تحصیلات خود، پیش از آنکه به عنوان کتابدار کار کند، فرانسه و لاتین تدریس می کرد؛ سپس در سال 1977 به انگلیس رفت و در آنجا به سخنران یک موسسه مشترک المنافع تبدیل شد تا به ترویج درک بهتری از فرهنگ کارائیب کمک کند. طی هشت سال آینده او از 2500 مدرسه بازدید و شروع به سرودن شعر برای بچه ها کرد.

اِیگارد گفت: هنوز از زبان هیجان زده می شوم و از ایستادن در مقابل مردم و شعر خواندن برایشان لذت می برم. می دانم که این چیزها به یکدیگر مرتبط هستند. این چیزها می توانند روح را لمس کنند. نیازی نیست آموزنده باشند. من مجبور نیستم برای مردم موعظه کنم. تمام مغزم در موجی از جزر و مد لذت قرار می گیرد.